Кеншінің баласы

– Әкем қайда, анашым?
– Жұмысында.
Нәзік діріл байқалды тынысында.
Жұлқып-жұлқып жүрегін анасының,
Бір ақиқат кетті еріп тіл ұшында.

Содан кейін анасы тіл қатпады,
Қанша уақыт көз жасын құрғатқалы.
Кезіп кетті үй ішін кешегідей,
Үнсіздіктің қалыпты ырғақтары.

– Сенің елің, жарығым – кеннің елі,
Сенің әкең сонда, – деп сендіреді.
Көндігеді бала да, қос жанары,
Есік жаққа бәрібір телміреді.

Күнде үйінің қарайды бөлмелерін,
Бөлмелері айтады келмегенін.
Неткен ұзақ сапар бұл…
Шыныменен
Тым тереңде шығар-ау «кен» дегенің.

Әке, бәлкім, жол іздеп адастың ба?
Әлде, басқа мекенге жол аштың ба?
– Әкем қайда, анашым, шыныңды айтшы,
– Әкең сенің жұмыста, жер астында.

Ертең, балам, ертең дер анасы тек,
Ертеңге үміт артпауға шарасы жоқ.
Аймалайды шашынан ағайын-жұрт,
«Айналайын, кеншінің баласы» деп.

Сезді сонда жүрегі алғаш мұңды,
Күндер бірақ жылжуын жалғастырды.
Шыңнан әрі ұшуды бала арманы,
Шыңырауға түсуге алмастырды.

Жасыра алмай сыныпта сағынышын,
Бір аңсардың жалыны қарып ішін:
– Кенші болам, – деп жазды дәптеріне.
Әкесінің қасына бару үшін…
Табу үшін…

Дәулет Жадырасын.

Поделиться ссылкой: