Көгілдір көктем еді

немесе В.И.Казакеев туралы бір үзік сыр

2003 жылғы болған жер сілкінісі­нен кейін біраз жұрт жылы орнын тастап, жаңа қонысқа көшті. Солардың бірі біздің Валодя Казакеев болатын. Ол балық аулауды және аңшылық жа­сауды жүдә ұнататын. Оны өзінің «хоббиі» санайтын. Қыста базарда тұ­рып қымбат құлақшын, ал, жаз шы­ғысымен үй іргесіндегі жеміс-жидегі мен өрігін, қызанағы мен құлпынайын велосипедіне артып ап орталық базар­ға келетін.

Бүгін түлен түрткендей Валодя базарда жоқ болып шықты. Дүңгір­шегіне қатар қоңсысы: «Ол кісіні бір тапсаңыз үйінен табасыз, «новос­трой­када» тұрады, бірақ сотка ұстамайды» деді. Біз Құлан қамалы қалашығы маңындағы төрт көшені түгел сүзіп шықтық. Өзі ұлты орыс ешкім қал­мапты, көшедегілердің көпшілігі оны танымайтын болып шықты. Әйтеуір базарда ойыншық сататын Андрей ұшырасып қалып, бізге дәл жол сілте­ді. Астана көшесіндегі 17-ші үйдің бір жапсарынан жаңа қоныс алғанына алты жылдың жүзі болып қалған бір кез­дегі аудандық газеттің атақты жур­налисі Владимир Казакеевті үйінен әрең тап­тық. Зейнет демалысына шыққанына он бір жыл болып қалған, жасы биыл 75-ке келген қарт қаламгер әлі бүгіле қоймапты. Бауы мен бақшасы көздің жауын алады. Әйелі Райса Николаевна екеуі шие теріп жүр екен. Өрігі де пыр­дай болып пісіп, түсіп жатыр. Екі зей­нет­кердің еңбегі зая емес көк пиязы да, қызанағы да күтім көрген. Бауға қара­саң да, бақшаға қарасаң да тап-тұй­нақтай. Валодя қолында қаламса­бы жүрсе де аң аулап, қыста сусар бөрік, ал, жазда көкөніс сататын кәсібін әлі қой­мапты.

Райса ғой көрген жерден: «Ә…Кожакеев! Это ты?» деп жыға танып жатыр. Валодя екеуіміз құшақ айқас­тырып көрістік. Бау ішінде отырып, өткенді есте түсірдік. Владимир Ивановичтің есте сақ­тау қабілеті әлі жақ­сы екен: -Сейсен ты помнищь?, -деп әңгі­ме­сін бастап алды да кідірмей сөйлеп кетті: -Мен редакцияға ой­ламаған жерден кел­дім. Аягөзде үш жыл әскери борышымды өтеп келген соң әскери комиссариатқа  есепке тұруға бас сұққаным сол еді жардай болып алдымнан сыныптасым Әлібек Бахитов шыға қалды. Жөн сұрастық. Ол мені өзі істейтін жерге жұмысқа ша­қыр­ды. Бұрын қолыма қалам ұстап көріппін бе, ал, анау: «алғашқы кезде кор­ректор боласын, кейін ар жағын кө­ре жатарсың» деп қоярда қоймай сол кездегі редактор Оспанбек Хатиевтің алдына мені сүйрегендей етіп әкелді де, бір-ақ күнде жұмысқа кіргізіп тынды.  Алғашында бір жылға жетер-жетпес уақыт корректор болдым. Кейін әдеби қызметкерлікке ауыстым. Тұңғыш мақаламда өзімнің ұстаздарыма алғысымды білдіргенім сол еді, кейін соған 12 рубль қаламақы келді. Сондағы қуанғанымды айтпаңыз… Редактор­дың орынбасары Антон Филипович Левченко болатын. Әріптестерім қа­бырға газетіне маған мынадай өлең шы­ғарып іліп қойыпты:

Новичок у нас Володя,

Корректуре славоват.

Но уже сегодня видно,

С делом справляется солдат! Сол бір көгілдір көктем күндерін Валодя әлі ұмытпапты. Аяғында солдаттың керзі етігі, үстінде галифе. «Мені тілшілікке үйреткен Канстантин Михайлович Арбузов болатын. Өзі бір адамға деген мейі­рімі мол жан еді. Сөйтіп, Рахметілдә Құдабаев пен Есен Төреқұлов, Алексей Балашов пен  Мұрат Ахалиев сияқты сақа журналистермен иық түйістіріп 27 жыл «Коммунистік еңбек» газетінде жұмыс істедім» дейді самайын ақ шалған журналист.

Біз оны алда келе жатқан журна­лис­тер мерекесімен құттықтадық. Ұлы Андрей қаза болыпты, көңіл айт­тық. Сергейі ғой әлі үйленбепті. Бұлар қыздары Наташамен бірге бір ша­ңырақтың астында тұрып жатыр екен. Жиені Кирил академияда оқыса, Андрейден қалған немересі Данил азаматтық авиацияны тамамдапты. Бірақ, неге екенін қайдам Владимир Иванович 65 мың теңге зейнетақы ала­ды екен. Қазір ол қолына қалам ұстамайды. Өйткені, басы ауырады. 75 жас оңай ма, кейде қан қысымы да көтеріліп кете­тін көрінеді. Дегенмен, ол әріптестерді жиі көріп тұратынын, өзі жұмыс істеген газет ұжымын ұмытпайтынын айтты. Міне, қарт әріптестің  бүгінгі хал-жәйі.

 Сейсен Қожеке.

Суретте: өз бауының жемісін теріп алып

отырған қарт журналист Владимир Иванович Казакеев.

 

Поделиться ссылкой: