Бір Кем Дүние

                                        Оқымайтын бастықтар
Таңертең емхананың алдына шығып, аяқ-қолымды ербеңдетіп, зарядка жасап тұр едім, қасыма домалаңдаған кішкентай кемпір келді:
– Дұрыс. Қимылда! – деді.
Танитын сияқтымын. Шырамытамын. Жыға танымадым. Өзі ашық, әңгімешіл екен. Кезінде Совнаркомның орынбасары болғанын сездіртті.
Сонда барып есіме түсе кетті: Зәуре Садуақасқызы Омарова.
– Аяғым ауырады. Жас кезімде сонау Днепрдің суын кештім. Қарағанды шахталарының астына түстім… – деп қолындағы таяғымен сирақтарын түрткілеп қойды.
Сенің “Даттарыңды” Камалға жазған хаттарыңды қалдырмай оқимын. Тұрар Рысқұлов туралы жазған романыңды түгел оқыдым, – деді.
Ал қазіргі бастықтар оқымайды.
Бір кем дүние.
                            Бүлік неден?
Адамның жүрегінен от көрініп тұратын болса…
Жақсы адамдікі жұлдыздай жарқырап тұрса…
Жаман адамдікі күңгірт, қарайып тұрса…
Сонда айыру оңай болар еді.
Жақсыға жақындар едің, жаманға жоламас едің.
Өкініш: ондай белгі жоқ. Тану қиын.
Дүние содан бүлікшіл.

Поделиться ссылкой: