Қайран біздің Аналар Арды ойлаған…
Айымжамал әжемнің қайсарлығын айтамын да. Жұбайы соғысқа аттанып, сол күйі оралмады. Қара қағаз да келмеген. Бірақ өмірінің соңына дейін қара шалын күтумен өткен. Әйтпесе, әмеңгерлік жолымен өзге жанның етегінен ұстауына да болмас па еді. Әжем ондай қадамға барған жоқ. Не деген даналық иә.
Атам Аятберген ол кісінің жалғыз ұлы еді. Ол атамды әулеттің ошағын сөндірмесін деген ниетпен қандай қаракеттерге барғанын ойлаудың өзі аянышты. Тіпті, соғысқа аттанайын деп тұрған жерінен Айымжамал әжем жалғыз ұлы Аятберген атамды аман алып қалған. Ал оқиға басқаша өрбігенде не болары белгісіз еді… Атамнан – әкем, әкемнен – біз тарадық. Ойлап көріңізші. Сұмдық енді.
Сол кезде әжемнің жасы 30-дар шамасында екен. Менің мына нәрсеге «миым» жетпейді. Заманында ақшаны емес, арды ойлаған ақ жаулықты әжелеріміздің жасағанын өз қағынан жерінген, шақалақтарын қоқысқа тастаған жиырма бірінші ғасырдың «замануи келіншектері» жасай алар ма екен. Әй қайдам?..
М. Жолдасбекұлы.