Халық сақшылары ‑ біздің тыныш өміріміздің тірегі

Бір сәтке көз алдыңызға елестетіңіз. Түн ортасы. Қала көшелері босап қалған. Ал бір жерде адам көмекке шақырып айқайлап тұр. Осы сәтте көмекке жүгіретін бір ғана адам бар – ол полицей. Біз олардың жұмысын сырттай бақылап, «Қарапайым іс қой» деп бағалауға асығамыз. Бірақ шын мәнінде, бұл қызметтің қаншалықты ауыр әрі жауапкершілікке толы екенін түсіне бермейміз.
Полиция формасы сыртынан қарағанда мәртебелі көрінуі мүмкін. Бірақ оның астында шаршаған, кейде көңілі қалған, алайда әділеттілікті сақтауға тырысатын адам тұр. Бұл – халық сақшысы атанған полицейдің бейнесі.
Полицей болу – ерлік пе, әлде құрбандық па?
Полицей болу – жай ғана мамандық емес, бұл өмір жолы. Әр таңда олар өз үйінен шығып, қайта оралмай қалуы мүмкін екенін біледі. Қылмыскерді ұстау, оқиғаның ортасында жүру – тек фильмдерде ғана жеңіл көрінеді. Шынайы өмірде полицей өз өмірін қатерге тігіп, өзгенің өмірін қорғауға ант береді.
Әр оқиға олардың психикасына із қалдырады. Баласын жоғалтқан ана, зорлық көрген қыз, көмекке зәру қария – әрқайсысы полицейге үлкен үміт артады. Бұл үмітті ақтау оңай емес. Бір сәттік шешім қателікке ұласса, қоғамның алдында айыпталып, «қателескен сақшы» атануы мүмкін. Бірақ бұл қателіктер кейде жан аямай еңбек етудің салдарынан туындайды.
Полиция қызметінде тек қылмыскерлер ғана емес, кейде қоғамның өзі сынаққа айналады. Қоғамның белгілі бір бөлігі полицейлерге сенбейді. Біреулер оларды жемқор деп айыптаса, енді біреулер әділетсіз деп бағалайды. Ал шын мәнінде, әділеттілік үшін шын жүрегімен қызмет ететін, тіпті өз өмірін құрбан етуге дайын жандар қаншама?
Полицейлердің жұмысы – көзге көрінбейтін ауыр еңбек. Олар көбінесе демалыссыз жұмыс істейді. Мереке күндері де, аптап ыстық пен суықта да қызметте. Біз демалыста жүргенде, олар қылмыспен күресіп, тәртіпті қадағалап, бейбіт өмірді қорғап жүреді. Бірақ бұл еңбектері әрдайым бағалана бермейді.
Полицей болудың ең ауыр жақтарының бірі – отбасынан алыстау. Баласының алғашқы қадам басқанын, әйелінің күлімдеген жүзін, туған күндерін өткізіп жіберу – олардың өмірінің ажырамас бөлігі. Жақындары үшін бұл – сағыныш, ал полицей үшін – кінә. «Мен неге олармен бірге емеспін?» деген сұрақ әрдайым жанын мазалайды. Бірақ олар өз міндетін бәрінен биік қояды.
Иә, жүйе мінсіз емес. Жемқорлық пен әділетсіздік кейде полицейлердің беделіне көлеңке түсіреді. Бірақ барлық полицейлерді бірдей қаралауға болмайды. Қарапайым халықты қорғау үшін аянбай еңбек етіп жүргендердің еңбегі елеусіз қалмауы керек.
Халық сақшылары – біздің тыныш өміріміздің тірегі. Оларсыз қоғам бей-берекетке айналар еді. Біз олардың еңбегін бағалай білсек, сенім артып, қолдау көрсетсек, полицейлер де өз міндетін абыроймен атқаратыны сөзсіз.
Біздің жүрегімізде олардың жанкешті еңбегіне алғыс болсын. Олар – біздің бейбіт таңымыздың кепілі, сеніміміздің күзетшісі. Және олардың еңбегі әрдайым құрметке лайық.

ЖҰЛДЫЗАЙ ҚОЖАБЕРГЕНОВА,
М.Х.Дулати атындағы Тараз университетінің конвергентті журналистика мамандығының 2 курс студенті.

Поделиться ссылкой: